Kapında bir ömür

  

Ömürler vardı, bir kapının eşiğinde sürüp giden, sürünüp, heba olup giden ömürler.

Belkiler vardı, kapının eşiğinde, ihtimallerle, umutlarla, geçip giden muallakta belkiler.

Hayatlar vardı, hayatta olmaz dediklerimizin kapısında bulunan hayatlar.

Çiçekler, o kapının sahibine eşlik eden, eşiğinde su bekleyen, güzellik sunmayı maharet edinmiş çiçekler.

Merdivenler, basamak basamak sahibini yüceltme derdinde, bir indirip bir çıkaran merdivenler.

Kapının kolunda gizli saklı gelen onca konuğa ilk merhaba sunan büyüleyici rayihalar.

Hoş gelmişliklerin, hüzünlü vedaların buluştuğu, hem mutluluğun hem hüznün, hem göz yaşının hem hasretlerin ağırlandığı, bir ince çizgide bir bekleyen bir beklenenin olduğu kapılar. Bazen ardına kadar açılıp 'buyur' edildiğimiz, bazen yüzümüze çarpılan kapılar.

İşte kapındayım.

Ömrüm, senin olsun, heba olacaksa da  vezir olacaksa da. Belkiler hep belkilerle kalsın. Hayatın çiçeklerimle dem olsun. Sen olsun her y/anım. Basamakların gözlerim olsun, her bakışımla yücelttiğim sen. Feda olsun ömrüm kapında bekleyecek olsam bile. Kavuşamasamda kapında harcadım derim ömrümü. 

Geldim işte sevgili, Al beni içeri, ve üstümüzden kilitle bizi. Ne biz çıkıp gidebilelim bu mekandan, ne de bir başkası olmasın bizden başka.

Kapındayım işte, eşiğinde, bir umut dilencisi, gözlerinin esiri, senin olmaya, seninle d/olmaya geldim.

Bir 'Buyur' etmez misin?

Sadrı Azam

2Hn2012

02:50

'Sensizliğin Arefesi'