Farkımdayım...

Ben böyle olmamalıydım!
Ardında destanlar gizli mısralar. Can alıcı nokta. Farkına varmam gereken kör nokta. Ben böyle mi olacaktım.

Oysa yegane ulaşmak istediğim nokta, ben'den vazgeçmek değilmiydi ki hala ben diyorum? Ben dedikçe, benliğimi kaybediyorum. Oysa bensiz bana ulaşmam gerekmiyormuydu. Ama sadece ben'le. Çünkü bir başkası hiç ben olmadı.

Kendime inanamıyorum. Çünkü kendim olamıyorum. Çünkü korkuyorum. Korkularımdan. Pes etmekten. Yarı yolda kalıvermekten. İnanmaktan. Güvenmekten. Ağız dolusu dostum diyememekten. Olmak istediğim değil, olmamı istedikleri rolü oynamaktan.
Sahte gülücükler.
Sahte kimlikler.
Taşımakta güçlük çektiğim benlikler.

Kendime bile itiraf edemediğim gerçekler. Ne kadar da çokmuş meğersem.
Doldum, taşmak üzereyim. Tamda son damlanın son demindeyim. Gecenin kasvetinde aynadaki yalancıdan gizlenmekteyim.
Bu yük ağır geliyor. Bu tırtıl kelebek olmuyor. Bu tomurcuk açmıyor. Olmuyor işte. Olması gerekenler, olmuyor. Olması istenenler birbiri ardına sıralanmış duruyor.

Kopmak üzere artık sıkı sıkıya tutunduğum ipler. Ellerim nasır tutmuş. Feri kaçmış gözlerime uyku peydah olmuyor. Ya tamam ya devam noktasındayım. Ya son çırpınışlarla boğulacağım ya da bırakıp geldiğim oyuna devam edeceğim.

~•~

Yine hüzün damlacıkları dökülüyor ben çayımı yudumluyorum. Yağmurlar, evet o çığlıkları kulağıma geliyor. Serinliği tenime işliyor. Karşımda duran yeşilliğe dalmışım. Bakıyorum bakıyorum ama göremiyorum.

Batıp kaldığım o dehliz tam da burada. Bir çok defa kendime de bakıyorum bakıyorum ama göremiyorum. Harcadığım onca zamanın meşgaleleri.
Ben nerdeyim?
Ey gördüğüm, sende kimsin?
Hayır hayır inanmam bu ben olamam.
Ve usulca şeytan kulağıma fısıldar.
İnan dostum, bu sensin!

~•~

Bir yudum daha alıyorum tesettürlü çayımdan.
Artık Farkımdayım. Bu benmişim...

  

Sadrı Azam

17Ms2012

00:17