Son Nokta'M'

       Nerede kaybetmiştim? Veya neyi? Bir nevi sorgulamam mı gerekiyor geçmişi mi? Avuçlarımın içinin terlediği, sabah olması için iple çektiğim geceleri, bir mumun ışığında kaybettiğim kendimi. Ne yapmak istediğimden ötürü neyi beklediğimi. İşte bu! Dediğim anda ne iştir bu dediklerimi. Kimin için neler verdiğimi. Bunca zahmetin bedelini. Nereden nereye geldiğimi. Yürümeyi öğrettiklerimin, ilk adımlarında beni terk edişlerini. Beraber güldüklerimin bana gülüşlerini. Söyleyin, nerede bulacağım tüm kaybettiklerimi?

        Boşa geçmiş yıllarıma. Boşa harcadığım zamana. Boşuna zaman kaybettiklerime. Boş verdiklerime. Boşluklarımı dolduramadığıma. Boş yere kızdıklarıma, kırdıklarıma. Boş yere tükettiğim nefesime, amaçsız yürüdüğüm yollara. Sona ulaştıramadığım her başlangıca. Ağlayıp boşaltamadığım gözyaşlarıma.  Kurduğum uzun uzun cümlelerin ardından eklediğim her ‘ama’ya.  Doludan döküp boşa koyduklarıma. Yanarım. Elimde olsa hepsini bir kibrit çöpüyle yakarım. Sanmayın dönüp arkama bakarım, ardımda kalan boşluklar ardımda kalmış fazlalıklardan başka bir şey olamaz.

       Aslında ben, herkese kendim gibi duyduğum güvenden ötürü takılı kaldım bu noktada. Her nokta bir kez daha karaladı beni. Bazen üç noktalar, bazen koyamadığım noktalar.  Fakat şuan öyle bir noktadayım ki, bütün koyduğum noktalar asıl noktaya ulaşmam için ayağımın altına serilmiş bana köprü kuruyor. Sabrı hüznü sevinci ve mutluluğu vaat ediyor.  Ben hüznü; mutluluğun habercisi olduğu için, sabrı; vuslatı müjdelediği için seviyorum.  Ben, bende kaybolanla var oluyorum.

       Son noktam gel artık, bir başlangıcım daha olmadan sonlandır beni, sonu sende bulayım. Sona sende varayım.