Ah Çocuk...

     

     Yaşım yirmi bilmem yolun neresindeyim.
Çok mu gitmişim yoksa yanlış yollar mı seçmişim. Patikalardan mı geçmişim yoksa yolları mı kaybetmişim?
Bilmiyorum şuan ben nerdeymişim.
      Geri dönsem şöyle bi 10 yıl evveline. Orada kalsam. Hiç gelmesem bu tarafa. Çocuk olsam. O küçük dik saçlı çocuk. Onlarca çeşit arabası olan, siyah beyaz şapkası. Yine bu dünyadan habersiz kendi dünyamı kursam. Kimsenin yalanı bilmediği, yüzlerce yüzü olan değil, iki yüzlü dahi kimsenin olmadığı. Yine kedilerimi koynuma katıp uyusam onlarla. Ayrılmasalar hiç yanımdan. O mırıldayışları en tatlı melodim olsa. Kaybolsam evden çıkıp bir sabah, akşama kadar top oynasam. Eve gelme korkusu olsa annem kızacak diye. Çikolatamın yarısını versem arkadaşıma, şimdikiler gibi saklı saklı kendim yemesem. Ağaçtan düşüp kolum çizilse, annem görmesin diye eve gidip saklanıp uyusam. Çayı döksem halıya, hemen silsem kimse görmeden. Çok sakardım dimi anne.
     Yine elektrikler gitse ve ailecek isim şehir oynasak. Yenileceğimde mızıkcılık yapsam. Sabah kalkar kalkmaz yastığımın altına baksam paralarım duruyor mu diye. Ölmüş serçeleri gördüğümde mezar kazıp gömsem yine.Ardından üç ihlas bir fatiha. Başına da bir mezar taşı.
     Eh çocukluk işte. Keşke herkes çocuk kalsa. Büyümese kimse. Yalan söylemeyi öğrenmese. Düşene bir tekme vurmaktansa elinden tutup kaldırsa, kaldıramıyorsa onun yanına düşse. Kimse kin gütmese birbirine. Benim babam senin babanı dövse yine.
     Tekrar çocuk olsam bir an bile büyük adam rolü yapmazdım. Cıvıl cıvıl rengarenk olurdum. Tek sermayem oyuncaklarım, tek kahramanım babam olurdu. Ondan güçlü kimse bilmeseydim ben.
     Tekrar yola çıksam her adımda bin bir heyecanla olurdum. Bir kez daha düşer bir kez daha ağlardım. Ve bir kez daha yatardım annemin dizine. Şimdiki günlerin acısını çıkarmak için. Bir kez daha tutardım babamın elinden asla bırakma elimi dercesine...
     Elveda çocuk. Elveda. Gelebilseydim eğer yanına sabahlara kadar oynardım seninle. Ama giden gelmiyormuş işte, Elveda...